“Jullie zijn uit het schilderij gestapt dat ooit was geschilderd/ontstaan door de dingen van de dag; conventies,    het milieu waarin we zijn opgegroeid; de erfenis van vele generaties en ga zo maar door.

We staan nu allen voor een groot leeg doek… ! En dat is eng. Ik ken dat gevoel omdat ik zelf heb geschilderd. De grootste uitdaging op dat moment blijft de overgave; je laten leiden door iets in je waardoor langzaam maar zeker zich een beeld ontvouwt.

Op dat moment betreden we tastend en weifelend het gebied met de ongekende mogelijkheden. Nog nooit vertoond, doch de invulling zal gestalte krijgen door ons, de grote mensenfamilie”.

Deze bovenstaande tekst schreef Bob naar mij op 5 februari 2013. Elf jaar geleden alweer. Een paar maanden later zou Bob overlijden. Door de jaren heen heeft Hij steeds een grote rol gespeeld in de ontwikkeling van het proces, niet alleen door zijn wijze woorden van toen hij nog leefde, maar ook daarna was zijn aanwezigheid en betrokkenheid voelbaar.

De laatste jaren kwam Bob soms in beeld, zij het vaag of op de achtergrond. Maar Nu lijkt Hij er weer te zijn. Hij heeft zich duidelijk en helder laten zien en in deze nieuwe fase van het proces voelt dat als zeer bijzonder. Het sterkt mij in het gevoel dat we ons werkelijk dichtbij de openbarende fase bevinden. Verdere ontwikkelingen zullen hierin uitsluitsel geven.

Ik verblijf in het moment en laat me leiden door de overtuiging in mij en het beeld dat zich langzaam maar zeker aan het ontvouwen is…